Nieodłącznym elementem każdego budynku jest podłoga i jej wierzchnia warstwa – posadzka.
Posadzka przemysłowa w obiektach przemysłowych powinna być funkcjonalna, czyli dostosowana do warunków eksploatacji danego typu obiektu oraz ekonomiczna. Jest to zwykle duża powierzchnia, więc w przypadku nieodpowiedniego doboru nawierzchni, wymiana jest bardzo uciążliwa i kosztowna.
Dobór odpowiedniej posadzki przemysłowej wymaga ustalenia wartości i rodzaju obciążenia, zakładanej równości powierzchni oraz zaprojektowania układu dylatacji.
Posadzka przemysłowa jest konstrukcją warstwową, na którą najczęściej składają się trzy podstawowe warstwy, takie jak – płyta posadzki, podbudowa oraz podłoże gruntowe.
Płyta posadzki wykonywana jest z betonu klasy min. C20/25, do którego dodawane jest zbrojenie rozproszone w postaci fibry – stalowej lub syntetycznej lub bazaltowej.
Podbudowa składa się z warstwy wyrównawczej i ewentualnego ocieplenia. Warstwa wyrównawcza powstaje po dodaniu cementu do zagęszczonego żwiru lub tłucznia, choć najczęściej jest to warstwa betonu klasy C8/10.
Podłoże gruntowe jest najgłębszą warstwą posadzki i istotne jest, aby było ono odpowiednio oraz równomiernie zagęszczone celem uzyskania właściwej nośności podłoża. Ponadto należy zwrócić uwagę na uregulowanie stosunków wodnych, tzn. odprowadzenie wód powierzchniowych lub wód gruntowych w podłożu gruntowym poza obrys budynku poprzez zastosowanie np. drenażu. . Nieprawidłowe zagęszczenie lub też nieodpowiedni drenaż mogą spowodować pękanie posadzki.
W halach przemysłowych przy szczególnych warunkach eksploatacji wykonuje się dodatkowo następujące warstwy posadzki:
– warstwa poślizgowa, oddzielająca podkład od podbudowy, umożliwiająca płytom podkładu niezależne odkształcenia na podbudowie. Zwykle jest to jedna lub dwie warstwy folii PE, z zakładami min. 500 mm.
– ocieplenie posadzki,
– izolacja przeciwwilgociowa: zwykle 1-2 warstwy folii PE,
– warstwa wyrównawcza: zwykle zaprawa lub zaprawa modyfikowana żywicą syntetyczną,
– warstwa nawierzchniowa.
Podłoga przemysłowa ma następujący przekrój:
1. warstwa nawierzchniowa , 2. płyta posadzki, 3. warstwa poślizgowa, 4. podbudowa, 5. podłoże gruntowe
Posadzki przemysłowe klasyfikuje się wg różnych kryteriów podziału, biorąc pod uwagę następujące aspekty: materiał podkładu, usytuowanie w obiekcie, podstawowe wymagania użytkowe, czy specjalne wymagania użytkowe.
Rodzaje posadzek wg materiału podkładu:
- fibrobetonowe (najczęściej stosowane z uwagi na wytrzymałość i cenę),
- żelbetowe, zalecane w przypadku nietypowych obciążeń lub specjalnych wymagań (stosowane sporadycznie), z zazbrojeniem podkładu siatką stalową o oczku 150 mm x 150 mm,
- gipsowe (stosowane tylko w pomieszczeniach suchych),
- magnezjowe,
- asfaltobetonowe,
Ze względu na usytuowanie w obiekcie wyróżniamy:
- posadzki na gruncie,
- posadzki na stropach nad pomieszczeniami nieogrzewanymi,
- posadzki na stropach międzypiętrowych,
Rodzaje posadzek z uwagi na podstawowe wymagania użytkowe:
- posadzki odporne na ścieranie,
- posadzki chemoodporne,
Wyróżniamy następujące typy posadzek z uwagi na specjalne wymagania użytkowe:
- ognioodporne, wykonane z betonu klasy min. C25/30 z dodatkiem fibry stalowej; również poprzez zastosowanie mikrowypełniaczy,
- antyelektrostatyczne, uzyskiwane są dzięki dodaniu materiałów przewodzących do żywicy,
- wysokoodporne na udarność, wykonane z betonu klasy min. C25/30 z kruszywem naturalnym łamanym, z dodatkiem fibry stalowej,
- wodoszczelne i odporne na oleje i tłuszcze, dzięki zastosowaniu dodatków zamykających pory kapilarne
- mrozoodporne, wykonane z betonu klasy min. C25/30, z domieszkami napowietrzającymi
Rodzaje posadzek stosowanych w budownictwie i ich zastosowanie
| Typ posadzki | Informacje | Cechy | Zastosowanie |
|---|---|---|---|
| betonowa | beton klasy min. C12/15; zatarta na gładko zacieraczkami mechanicznymi | dość dobra odporność mechaniczna | najczęściej jako podkład posadzki; może pełnić rolę posadzki po dodaniu materiałów zwiększających ścieralność |
| betonowa utwardzana powierzchniowo | beton klasy min. C20/25; utwardzana utwardzaczem proszkowym i zatarta na gładko zacieraczkami mechanicznymi | dobra odporność mechaniczna | hale magazynowe, hale produkcyjne, parkingi, supermarkety |
| betonowa impregnowana | beton klasy min. C20/25; utwardzana utwardzaczem proszkowym i zatarta na gładko zacieraczkami mechanicznymi z użyciem impregnatu, wykonywana jednocześnie z płytą nośną betonową; grubość min. 120 mm; może być wykonywana na istniejących posadzkach traktowanych jako podbeton | odporniejsza na ścieranie; po wtarciu i utwardzeniu może zostać pokryta impregnatem żywicznym w celu uszczelnienia posadzki, podniesienia jej odporności chemicznej oraz ujednolicenia barwy; | w przypadku wymagań mocnej, niepalącej i łatwej w utrzymaniu posadzki |
| samopoziomująca | mieszanki cementu z dodatkami – jako wylewka 2-20mm na wierzchniej warstwie posadzki | posiada zdolność samopoziomowania | w przypadku wymagań co do poziomu i gładkości powierzchni na dużym obszarze |
| żywiczna | często stosowana jako wariant wykończenia podłoża betonowego; o powierzchni gładkiej lub przeciwpoślizgowej | zwiększona żywotność i estetyka posadzek | szerokie, zależne od rodzaju użytej żywicy; najczęściej jako rezultat wymagań przepisów |
| epoksydowa | często stosowana jako wariant wykończenia podłoża betonowego; o powierzchni gładkiej lub przeciwpoślizgowej | zwiększona żywotność i estetyka posadzek, pozbawiona spoin i dylatacji co zwiększa jej trwałość” | o wysokich opornościach chemicznych i mechanicznych w magazynach i halach produkcyjnych; |
| poliuretanowa | zawiera żywice poliuretanowe o gładkiej lub przeciwpoślizgowej powierzchni | zwiększona żywotność i estetyka posadzek, wysoka odporność chemiczna, mechaniczna oraz termiczna | przemysł spożywczy, np. warzelnie, wędzarnie |
| antyelektrosta-tyczna | umożliwiają odprowadzenie ładunków elektrostatycznych; wykonane na bazie epoksydów i poliuretanów | zwiększona żywotność i estetyka posadzek, wysoka odporność chemiczna, mechaniczna oraz termiczna | pomieszczenia produkcji materiałów wybuchowych, magazyny rozpuszczalników, magazyny gazów technicznych i acetylenownie, malarnie, stacje redukcyjno-pomiarowe gazu |
| chemoodporne | wykonane z żywic epoksydowych, poliuretanowych, metakrylowych, winyloestrowych | wysoka odporność chemiczna | akumulatorownie, pracownie chemiczne, laboratoria |
| metakrylowe | analogicznie jak posadzki epoksydowe z tym że o wielokrotnie krótszym czasie uzyskiwania pełnej twarości i wytrzymałości mechanicznej | szybka sprawność posadzki do użytkowania; trudne i kosztowne wykonanie; bardzo dobre wypoziomowanie | wewnątrz i na zewnątrz obiektów: fabryki, magazyny, hale produkcyjne, rampy |
| elastyczna | zawiera żywice poliuretanowe o gładkiej lub przeciwpoślizgowej powierzchni | duża sprężystość; ponadto: odporność na uderzenia i obciążenia toczne, trwałość, łatwość pielęgnacji, antyelektrostatyczność, niealergiczność, odpowiedni współczynnik tarcia i odbicia światła | pomieszczenia specjalne w halach magazynowych, halach produkcyjnych, |
| jastrychowa | mieszanka cementowa-piaskowa z domieszką plastyfikatorów uszlachetniających | dobra odporność mechaniczna | podkład pod nawierzchnię z płytek ceramicznych, wykładzin |
W praktyce spotyka się różne technologie wykonania posadzek przemysłowych. Dotyczy to szczególnie wykonania warstwy wierzchniej.
Do podstawowych metod należą:
- metoda wąskich pasów (4-8m),
- metoda szerokich pasów (8-18m),
- metoda wielkich płaszczyzn.
Należy pamiętać, że od metody układania nawierzchni posadzkowej zależy jej końcowa równość. Wyróżnia się trzy podstawowej rodzaje równości:
- SF (Super Flatness Category) – kategoria specjalnej równości,
- C1 (Category 1) – kategoria 1,
- C2 (Category 2) – kategoria 2.
Największą równość uzyskać można przy zastosowaniu metody wąskich pasów. Dosyć dużą równość zapewnia również metoda szerokich pasów. Z kolei najmniejszą dokładność metoda wielkich płaszczyzn – stosowana tam gdzie nie wymaga się specjalnej równości posadzki, jak np. w halach przemysłowych czy niskiego magazynowania.
Zastosowanie wyżej wymienionych metod wymaga kolejnych czynności przy układaniu płyty posadzki przemysłowej:
- przygotowania podłoża o odpowiednich frakcjach,
- okrycia podłoża folią izolacyjną z niezbędnymi zakładami,
- ułożenia mieszanki betonowej,
- zatarcia mechanicznego mieszanki,
- dodania preparatu utwardzającego na powierzchnię,
- wyszlifowania powierzchni do połysku,
- natrysku preparatem zabezpieczającym beton przed zbyt szybkim odparowaniem wody,
- nacięcie szczelin skurczowych i rozszerzeniowych.
Szczeliny dylatacyjne nacina się do głębokości ok. 1/3 grubości płyty posadzki i szerokości ok. 3 mm, między 24-48 godziną po wykonaniu posadzki. Następnie, po upływie miesiąca od wykonania posadzki, szczeliny te należy poszerzyć, umieścić w nich sznur polipropylenowy i wypełnić elastyczną masą dylatacyjną.
Wskazane jest by dylatowane pola miały kształt kwadratu o boku max. 6 m, natomiast jeśli będzie to pole prostokątne by stosunek boków nie przekraczał 1,5.
W obrębie ścian i słupów stosuje się szczeliny rozszerzeniowe w postaci pasa taśmy poliuretanowej lub styropianowej, szerokości 6-10 mm.
Istnieją również dylatacje robocze związane z podziałem nawierzchni na pola możliwe do wykonania w ciągu jednej zmiany roboczej. Wykonuje się je na całej grubości płyty posadzkowej poprzez dyblowanie, jeśli grubość jest mniejsza niż 20 cm lub metodą na wpust i pióro jeśli grubość posadzki jest większa niż 20cm.
Projektanci BUDVISION zawsze chętnie i fachowo doradzają swoim klientom jaki rodzaj posadzki jest najbardziej optymalny dla danej inwestycji.
